Kerstgedoe

Kerstmis.
Elk jaar verbaas ik me er weer over dat iedereen toch weer van die hooggespannen verwachtingen heeft. Het kan ook bijna niet anders. Kerstmis moet gezellig zijn. Maanden van tevoren kondigen de tuincentra door middels van hun kersttierlantijnen al aan dat je wel gek bent als je niet een poging doet om je huis (en tuin) te behangen met lichtjes.
Ook supermarkten doen er vrolijk aan mee. De folders en nieuwsbrieven staan vol met allerlei heerlijkheden in de meest luxueuze verpakkingen, voor een geslaagd kerstdiner. Extra openingstijden, proeverijen, glossy magazines met recepten; alles wordt er aan gedaan om de klant naar de winkel te lokken.
En dan de cadeau's. Sinterklaas heeft zijn zak amper geleegd op pakjesavond of we 'moeten' alweer gaan verzinnen wat we elkaar moeten geven onder de boom.
En o ja, de kerstkaarten. Laten we die niet vergeten. Elk jaar toch weer een kleine aanslag op het budget, want je wilt natuurlijk toch wel de leukste kaart sturen. Gelukkig zijn er de decemberzegels, want dan is het versturen wat voordeliger. En natuurlijk krijg je bij afname van 3 velletjes een gratis agenda. Zo'n agenda die elk jaar ergens onderin een kast beland omdat je er al een hebt, maar eind november denken we daar maar even niet aan. En ach, nu we toch zoveel zegels hebben, laten we ze dan maar opmaken en tante Tonnie ook maar weer een kaart sturen. Zou ze nog leven?

In de loop der jaren heb ik me steeds een beetje aangepast. Als een soort van 'goed voornemen' steeds een beetje bijgeschaafd en dit jaar was ik toch best trots op mezelf. Stond ik 10 jaar geleden nog uren in de keuken op Eerste Kerstdag, (misschien niet zo gezellig voor vriendlief en familie, maar wel lekker) tegenwoordig bereid ik vrijwel alles voor op 24 december. Wel zo gezellig voor iedereen en de kerstkookluchtjes (stoofpeertjes!) brengen iedereen in de stemming.
Voor mij geen overvolle supermarkten meer met een hoop ergernis en gesleep met boodschappen. Met de komst van internet wordt alles makkelijker, dus heeft meneer Appie dit jaar weer netjes de spulletjes op tijd bezorgd. Geen gedoe dit keer, want bijna 30 weken zwanger, dus gewoon de succesrecepten van andere jaren en wat iedereen lekker vindt. Gerookte kipsalade, bospaddestoelensoep, ossenhaas met pepersaus, aardappel rozetjes, courgette met tomaat uit de oven en ijs toe.
Gemak dient de mens, dus kant-en-klare kipreepjes zijn geen schande, en ookde  rozetjes komen gewoon uit het vriesvak. De ijsmachine bleef lekker achterin de kast; voor Hagen Dasz hoeft niemand zich te schamen. De kruidenboter was dan wel weer zelfgemaakt, maar lag al een paar weekjes klaar in de vriezer.

De kunst van het loslaten leer je pas echt als je moeder wordt. Met de komst van een baby worden de dagen onvoorspelbaar. Het ene moment zijn ze o zo vrolijk, het andere moment huilen ze tranen met tuiten.
Op de dag dat ik de boom wilde optuigen, kwam ik niet verder dan 2/3 van de lampjes en vervolgens werd Elise ziek. Een deel van de verlichting heeft 3 dagen half in de boom, half aan de muur gehangen, wachtend op het moment dat het karwei zou worden afgemaakt, de dozen met ballen ongeopend ernaast op de grond.
Gelukkig lukte het me uiteindelijk om de boom te versieren, welliswaar met veel minder ballen dan normaal, maar ach, dat scheelt straks ook weer met het aftuigen.
Een dienblad vol met kaarsen op de salontafel, wat witte kerststerren op de sidetable, een guirlande over de spiegel en klaar was de decoratie.
Geen buitenverlichting, geen guirlandes met lampjes langs de trap, geen extra boom op zolder, geen decoraties op de slaapkamer en geen versiering op het toilet (op die ene lelijke kerstbal die mijn schoonmoeder me met Sinterklaas gaf na dan) Wat een tijdwinst!

Het prettigste is als andere mensen ook niet zo moeilijk zouden doen. In onze beginjaren zijn er heel wat discussies gevoerd over wie met wie en waar en wanneer Kerst ging vieren, maar na een jaar of 3 hebben we besloten om het elk jaar op de dezelfde manier te doen; kerstavond samen, Eerste Kerstdag met mijn, en Tweede Kerstdag met zijn ouders. Lekker voorspelbaar, maar wel zo relaxed.
Bovendien hebben we rond deze tijd ook nog een een verjaardag op 22, 2 op 23 en 1 op 27 december. Wat heerlijk als sommigen aangeven 'niets' te vieren, of op een andere datum af te spreken zodat je tenminste tijd hebt voor een echt gesprek in plaats van tussen de rest van de visite een verplicht stukje taart zit te eten en praat over koetjes en kalfjes.
Daarnaast geeft onze kleine meid ons een mooi excuus om zo'n verjaardag niet al te lang te laten duren. Al die vreemde gezichten zijn misschien wel interessant, maar natuurlijk ook wel indrukwekkend naarmate er meer bezoek binnenkomt, en uiteindelijk krijgen wij 's nachts de rekening gepresenteerd, dus na een klein uurtje kijkt niemand raar op als je je excuseert omdat je iemand naar bed moet brengen.
Tenminste, zo zouden de meeste mensen erover moeten denken. Je kunt immers jezelf wel veranderen en je verwachtingen bij stellen, maar die van anderen daar kun je nu eenmaal weinig aan veranderen.
De verschillen tussen de dagen waren dan ook weer groot.

Een kerkdienst leek ons niet haalbaar met Elise en bovendien heeft God met zijn houten bankjes niet echt veel op met zwangere dames met een instabiel bekken, dus op kerstavond liepen we met zijn drietjes naar de kerstboom in het park, welliswaar 3 uur later dan de bedoeling was, maar dat had eigenlijk wel iets; zo in het donker, in de kou. De kleine meid zat lekker warm ingepakt in haar kinderwagen en schaterde om mijn klappertanden. Bij de boom staken we een waxinelichtje in een potje aan om even stil te staan bij onze dierbaren die er helaas niet meer bij kunnen zijn. Omdat Elise het lichtje zo mooi vond, namen we het brandende lichtje weer mee op onze wandeling naar huis. (stel je even voor; wij drietjes in het donker met een waxinelichtje in de hand, stille straten met kerstverlichting en slechts een enkele voorbijganger die je een zalig kerstfeest wenst.) Eenmaal thuis staken we de alle (27!) kaarsen in de woonkamer aan met het waxinelichtje (gaat vast een nieuwe traditie worden), deden we de kerstverlichting in de boom aan, belde vriendlief traditiegetrouw even met zijn ouders, en gaven we Elise een klein cadeautje van onder de boom. (Nee aan kerstcadeautjes doen we eigenlijk niet meer, maar ja, we hadden laatst een kartonboekje voor haar gekocht, dus dat kon net zo goed op deze manier gegeven worden.)
Normaal zouden we dan aan tafel gaan, maar omdat het inmiddels echt bedtijd geworden was, gaven we Elise haar flesje en na het voorlezen legden we haar in bed. We keken elkaar aan en dachten er precies hetzelfde over: niet aan tafel, alles op een dienblad en hup, mee naar boven; in bed met een kerstfilm.
En alles bij het licht van dat ene kaarsje dat we in het park hadden aangestoken. Het eten van het traditionele beschuitje met blauwe muisjes werd zo wel heel bijzonder...

Eerste Kerstdag kwamen mijn ouders aan het einde van de middag. Elise lag eindelijk net in bed, vriendlief stond zich nog te scheren en ik kwam net uit bad. Geen welkomstcomite, geen brandende kaarsjes bij binnenkomst, maar ze hebben de sleutel en weten de weg. Alles ging relaxed en Elise gedroeg zich voorbeeldig. Tijdens het voorgerecht netjes haar groentehapje gegeten, tussendoor gespeeld en tijdens het hoofdgerecht produceerde ze een megapoepluier, at ze lekker een stoofpeertje, verslikte zich, kotste alles uit en speelde weer vrolijk verder alsof er niets gebeurt was. Een prima dagje dus!

Tweede Kerstdag werd ik wakker met hoofdpijn, buikpijn en last van mijn bekken. Na 4 Mama-ochtenden op een rij was het nu de beurt aan papa, zodat ik nog lekker even terug mijn bed in kon.
's Middags gingen we, na een hoop inpakstress bij vriendlief (want o wat moet er veel meegesjouwt worden voor zo'n baby en wat was het alweer laat) naar de schoonouders en daar ebte langzaam maar zeker ook de rest van het kerstgevoel weer weg. Voor ik het wist werd Elise uit mijn armen gepakt (wat was ik blij dat we van de week al een keer bij ze waren geweest zodat ze weer even kon wennen), moest ze cadeautjes uitpakken, en werd er luidruchtig gekibbeld door opa en oma welk cadeau nou voor welk kleinkind was, dit alles onder luid geschreeuw en getrommel van ons 5-jarige neefje.
Gelukkig was het tijd voor een boterhammetje, dus kon ik Elise weer lospeuteren van mijn schoonmoeder. Na een boterham, wat drinken en een banaan (met de halve familie aan tafel die haar aandacht wilde trekken duurde het ruim een uur voordat ze alles op had) was het tijd om te gaan slapen. Gelukkig hadden we van te voren al bedacht dat de kleine dame waarschijnlijk niet zou gaan slapen in een vreemde (overvolle) kamer en dat ik dan gewoon bij haar zou blijven; had ik ook meteen een rustmomentje. En inderdaad, het campingbedje vond ze helemaal niets, maar samen in bed viel ze gelukkig in (een onrustige) slaap, en ik kon even van het moment gebruik maken om mijn bekken wat rust te geven en de harde buiken weg te laten trekken. Ondertussen keken ze beneden naar een paar 8mm filmpjes van vroeger, iets wat voor mij eventjes leuk is, maar geen anderhalf uur ;-)
Tegen de tijd dat Elise en ik beneden kwamen was het 5 uur en tijd om te gaan, zoals vriendlief en ik van te voren hadden afgesproken. Uiteindelijk vertrokken we een uur later (Vriendlief heeft altijd moeite om 'het geschikte moment te vinden om te gaan.) met een hoop drama van schoonmoeder die er zogenaamd niets van begreep dat we niet bleven eten (terwijl we dat duidelijk en meerdere keren ruim van te voren en kort van tevoren hadden aangegeven dat we alleen 's middags zouden komen en niet bleven eten), en dat ook niet duidelijk had gezegd tegen mijn schoonzusje die speciaal sushi (!) had gemaakt...En net zoals elk jaar vroeg ik me weer af waarom Tweede Kerstdag altijd uitloopt op een teleurstelling en een schoonmoeder met krokodilletranen...Die eerste keer dat mijn schoonzussen elkaar in de haren vlogen over een geleend shirtje en dat mijn schoonvader 1 van de twee de deur woedend op straat zette is alweer 12,5 jaar geleden, maar op zo'n moment als dit moet ik daar altijd weer even aan denken. Of aan die keer dat mijn schoonzusje een nieuwe vriend had die werd voorgesteld en dat schoonmoeder alleen maar huilend aan tafel kon zitten omdat ze het geen geschikte jongen voor haar vond...of die keer daarop dat iedereen zo achterlijk druk deed met ons 1-jarige neefje dat de boel dusdanig escaleerde en mijn schoonzus haar ouders een jaar niet heeft gezien...

Ik weet wel dat het niet aan ons ligt, maar toch is het vervelend dat Kerstmis bij de schoonfamilie altijd zo moet eindigen. En daarmee zijn we zeker niet de enigen.
Toen we naar de auto liepen, kwamen op hetzelfde moment ook de buurjongen en zijn vriendin naar buiten. Ook daar waren de dingen (weer) anders gelopen en ook zij gingen aan het begin van de avond naar huis om het dan in ieder geval thuis nog even gezellig te maken.
Onderweg in de auto vroegen we ons af of we Kerstmis nog wel op deze manier moeten willen vieren, en of we het volgend jaar niet gewoon lekker met zijn viertjes (!) moeten doen. Wat hapjes, een filmpje, een wandeling...prima toch? Maar op de 1 of andere manier is het 'not done' om de kerstdagen als gezin door te brengen. Daar 'hoort' de hele familie bij en het enige excuus om er niet bij te zijn is wintersport.
Misschien moet ik toch maar eens gaan leren skieen?